uzunca bir zaman, karşılaştığım ve karşılaşabileceğim her soru için bir cevabım olmasını önemsedim.
şimdi kendime ait soruların varlığıyla yetinmeyi öğreniyorum.
anlıyorum ki bu dünya, cevap verebileceğim türde açık ve anlaşılır sorular barındırmıyor.
vazgeçtim cevaplardan.
ellerimi cebime koyup, yerdeki çizgilere basmamaya gayret ederek yürüyorum.
cevaplar için sürekli başkalarının yardımına ihtiyaç duyuyordum,
oysa kafamda o kadar çok soru var ki artık etrafımda kimsecikler olmasa da olur.
kutsal bir yalnızlığa yürüyorum şimdi…
tarık tufan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder